„Strawberry fields forever”, czyli plantacje herbaty w Cameron Highlands

Przyjeżdżając do Malezji miałam ze sobą spisaną listę miejsc, które koniecznie chciałam odwiedzić. I w ten weekend udało mi sie wreszcie ją odhaczyć do końca! Po Langkawi, Perhentian, Melacce, KL – nadszedł czas na ostatni punkt na liście, czyli Cameron Highlands.

Cameron Highlands położone są w północno-wschodniej części Malezji, mapka o tutaj:

Z Kuala Lumpur dojeżdża się do Cameron Highlands na przykład autobusem – zajmuje to ok. 4 godzin.

A z czego znane są owe okolice? Właśnie z pięknych zielonych wzgórz pokrytych krzaczkami herbacianymi, ale też plantacji truskawek i warzyw.

Co dla mnie najważniejsze – z racji położenia, klimat jest nieco inny niż w Kuala Lumpur – raczej chłodny i deszczowy -prawie jak w Europie!

Dlatego też porządnie przygotowałam się do wyjazdu, odgrzebując z szafy sweterki (normalnie praktycznie nieużywane, no chyba że w silnie klimatyzowanych pomieszczeniach).

Droga do Cameron Highlands jest doświadczeniem samym w sobie – ostatnie 100 km to odcinek typowo górski, ze stromymi zakrętami, bez barierek, często na jezdni jednopasmowej. Bywało naprawdę groźnie, zwłaszcza gdy 2 autobusy jadące z przeciwnych kierunków próbowały wyminąć się na zakręcie przy którym osunęła się ziemia. Na kierowcach zdaje się to jednak nie robić wrażenia.

Po drodze co kilkaset metrów lokalni mieszkańcy rozstawili malutkie stragany z warzywami – często na straganie siedziała cała rodzina i sprzedawała jeden gatunek fasoli, a za nimi widać było malutką chatkę skleconą z liści palm i patyków. Po raz pierwszy widziałam nie turystyczne, a prawdziwe wioski w dżungli, bez elektryczności i porządnych domów. Gdybym jechała samochodem,  nie autobusem, z pewnością zatrzymanie się w przydrożnej wiosce byłoby świetnym doświadczeniem. Póki co, wpisuję to na listę moich rzeczy „do zrobienia”.

Zatrzymaliśmy się w Tanah Rata, największym miasteczku na wzgórzach Cameron. Pierwsza moja myśl po spojrzeniu na główną ulicę: „Ale tu Europejsko!” Murowane budynki w stylu kontynentalnym, do tego ludzie chodzący w czapkach i szalach, no i zachmurzone niebo – czyli wszystko to, czego nie uświadczy się w Kuala Lumpur.

A dlaczego  miejsce wydaje się tak „egzotyczne” jak na Malezję? Bo przez długi czas należało do Brytyjczyków i Australijczyków, którzy przywieźli do Malezji pierwsze sadzonki herbaty i odkryli, że okoliczny klimat jest bardzo sprzyjający pod uprawę truskawek, herbaty i warzyw. Do tego rozwinęli infrastrukturę, budując drogi i tory kolejowe, Jeden z założycieli plantacji herbaty Boh w Cameron Highlands był też fundatorem głównej stacji kolejowej w Kuala Lumpur. Dlatego też do teraz na okolicznych wzgórzach można wstąpić do domku serwującego herbatę po angielsku i ciasteczka, podawane ze świeżymi truskawkami.

Aby nie tracić czasu, pierwszego dnia wykupiliśmy wycieczkę po okolicznych plantacjach. Z razji sporej grupy (9 osób) i wspaniałych negocjacyjnych zdolności koleżanki z Włoch, udało nam się wytargować całkiem przyjemną cenę za wycieczkę.

Wpakowaliśmy się wszyscy do Land Rovera, który wyglądał, jakby swoje najlepsze lata miał już za sobą, i ruszyliśmy w drogę.

Pierwszy przystanek – pola herbaciane! Plantacje nie są niczym ogrodzone, można na nie wejść i przechadzać się między zielonymi krzaczkami.

Potem przyszła pora na prawdziwą próbę wytrzymałości samochodu – wjechaliśmy na najwyższe wzgórze w okolicy. Momentami było ciężko i miałam wrażenie, że zatrzymamy się i już nie ruszymy, jednak doświadczenie naszego przewodnika wzięło górę i jakimś cudem dotarliśmy na szczyt. A na nim – wieża widokowa i przeraźliwy ziąb, ok 5-10 stopni i wszędobylska mgła. Wspięliśmy się na wieżę widokową, jednak nie było z niej kompletnie nic widać – 100% zachmurzenie. Zrobiliśmy sobie kilka zdjęć i już mieliśmy schodzić, gdy nagle zawiał wiatr i rozpędził chmury, a naszym oczom ukazał się przepiękny widok na okoliczne wzgórza i plantacje! Co prawda nie trwało to długo – po 3 minutach chmury wróciły, ale udało nam się pstryknąć parę fotek.

Kiedy zeszliśmy z wieży, nasz przewodnik poczęstował nas lokalnymi jagodami, które znalazł w krzakach- w zasadzie nie wyglądały one jak jagody, bardziej jak małe, czerwone kropeczki,w których trudno było wyczuć jakikolwiek smak.

Następny przystanek – Mossy Forest, czyli puszcza mająca 2 tysiące lat! Nazwa wzięła się od wszędobylskiego mchu, który po setkach lat zdominował krajobraz, oblebiając wszystkie drzewa. Zrobiliśmy sobie któtki trekking po okolicy, wspinając się po konarach i korzeniach drzew i starając się nie spaść w dół (ziemia jest bardzo zabagniona z powodu bardzo wysokiej wilgotności). Po drodze nasz przewodnik, naprawdę dobrze zaznajomiony z okolicą i jej tajemnicami, pokazał nam najmniejszą paproć na świecie (wyglądała jak malutki grzybek, naprawdę tycia) oraz dał do powąchania dziki  cynamon, prosto zeskrobany z drzewa.

Po mszystej dżungli przyszedł czas na długo oczekiwaną plantację herbaty. Udaliśmy się na plantację Boh, którą już wcześniej kojarzyłam z opakowań herbaty dostępnych w supermarketach. Obejrzeliśmy proces produkcji herbaty od podszewki, czyli od wizyty w biurze testera jakości (na zdjęciu widać różne typy liści herbacianych badanych przez testera)

Przez hale produkcyjne, w których liście są czyszczone i szatkowane na kawałki, a potem segregowane. Przy okazji – wiedzieliście, że jednego liścia herbaty można uzyskać aż 5 różnych produktów? Od suszonego liścia, przez gorsze jakościowo cząstki liścia aż do pyłu herbacianego, który to, jako najgorszy jakościowo produkt, używa się do herbaty w torebkach.

Po wizycie w fabryce trafiliśmy do herbaciarni z przepięknym widokiem na planrację. Pijąc różne rodzaje herbaty (ja zamówiłam liściastą z marakują, były też takie cacka, jak waniliowa, mango, a także wysokiej jakości czyste czarne herbaty) i przegryzając angielskie ciasteczka wszyscy poczuliśmy, że jest to idealne ukoronowanie dnia. A tu zdjęcia z tarasu, już po wypiciu herbaty 🙂 To świetne uczucie wiedzieć, że herbata którą się pije pochodzi z właśnie tego konkretnego pola obok!

Po drodze do miasta zatrzymaliśmy się jeszcze na farmie motyli i owadów, gdzie można przejść się ogrodem pełnym przepięknych, ogromnych motyli latącymi dookoła.

Do tego są jeszczcze dodatkowe atrakcje, jak ogromny żuk,

patyczaki i owady wyglądające jak liście

a także skorpiony, pająki i węże.

Wieczór spędziliśmy na lokalnym targu, na którym sprzedaje się właściwie wszystko co powiązanie jest z truskawkami. Są więc oczywiście świeże truskawki, suszone truskawki, truskawkowy dżem, świeży sok z truskawek. truskawki maczane w gorącej czekoladzie (mniam!), ale też parasole wyglądające jak truskawki, pluszowe truskawtki, klapki truskawkowe, okulary w kształcie truskawek… Prawdziwy szał! To prawdziwy truskawkowy biznes!

Probowaliśmy też smażonych kulek ze słodkich ziemniaków z sezamem – całkiem smaczne! Lekko słoddke, gorące i bardzo…ziemniaczane.

A na kolację wybraliśmy się na typową dla Cameron Highlands ucztę w formie steamboat. O steamboat pisałam już tu, przypomnę tylko że jest to chiński sposób przyżądzania zupy, która gotuje się w garnku na stole, a do której wrzuca się cokolwiek – mięsko, owoce morza i warzywa – samemu przyrządza się wielki gar pyszności dla całej rodziny (czy też grupy znajomych). Nazwałabym to ajatyckim fondue, bo koncept jest właściwie podobny – chodzi bardziej o wspólne spędzanie czasu niż jedzenie. Ale było pyszne!

Następnego dnia wybraliśmy się na plantację truskawek – jak dla mnie nic specjalnego, truskawki jak truskawki – wydaje mi się że pochodząc z Polski trudno jest zachwycić się uprawą tych owoców, bo jesteśmy po prostu do nich przyzwyczajeni, Jednak moi koledzy z Afryki, Iranu, Włoch i Filipin byli naprawdę zachwyceni.

Oprócz truskawek na plantacji uprawiane są też kwiaty i warzywa, a nawet… kaktusy 🙂

Podumowując – świetny weekend, miło było zjeść truskawki i trochę zmarznąć na dworze. Po 2 dniach stęskniłam się jednak za Kuala Lumpurskim ciepełkiem!

A tu jeszcze kilka fotek z cyklu „różne”, czyli m.in. co jedliśmy na śniadanie i na obiad. (nie, kota nie jedliśmy!)