Wykąpać słonia- tyle wygrać! Czyli w sanktuarium słoni.

Wiecie, że Malezji żyją słonie na wolności? Ja nie wiedziałam. Aż do zeszłego weekendu.

Wybrałam się ze znajomymi do sierocińca (sanktuarium) dla słoni, położonego w Pahang, 2 godziny drogi z KL.

Droga do Pahang jest przyjemna, autostradą – tylko pod koniec można się nieźle pogubić, klucząc po wioskach, próbując znaleźć jedyną strzałkę wskazującą drogę.

Konkretniej o słoniach: w Malezji występują słonie azjatyckie – mniejsze od afrykańskich, i owłosione. Żyją w dżungli, ale często natrafiając na ludzkie osady próbują żywić się w sadach i na polach uprawnych, czym rozwścieczają właścicieli upraw.

Właściciele mają zwykle 2 opcje do wyboru: albo odstrzelić słonia-szkodnika, albo zadzwonić po opiekunów słoni z Pahang. Ci przyjeżdżają, usypiają słonia i wywożą do dżungli.

Jeśli ktoś zauważy porzucone słoniątko – strażnicy z Pahang również się nim zajmą i przeniosą do sierocińca właśnie. Na miejscu mieszkają też dorosłe słonie które z różnych powodów nie mogą żyć na wolności w lesie (straciły nogę, są ciężko chore itp).

Ośrodek sierocińca jest spory i zadbany. Po przyjeździe należy się zarejestrować i otrzymuje się naklejkę z imieniem przewodnika który prowadzi grupę do słoni i obdziela owocami do karmienia zwierząt. Uczestnictwo w programie jest darmowe, można jednak złożyć dobrowolną dotację na ośrodek.

Dodatkowo można zapisać się na mycie małych słoni w rzece (płatne ok 10RM za osobę, zapisy przy oddzielnym stoliku). Dzienny limit osób dopuszczonych do mycia słoniątek jest niewielki, więc warto przyjechać wcześniej żeby zagwarantować sobie miejsce na liście.

Program zaczyna się około 1 po południu, krótkim seansem o życiu słoni w Malezji i pracy strażników z ośrodka.

Później przewodnicy prowadzą swoje grupy do ogromnej zagrody, w której mieszkają dorosłe słonie. Można kupić banany, fistaszki i trzcinę cukrową i karmić je z ręki! Mimo że azjatyckie słonie nie są ogromne, i tak ich rozmiar robi wrażenie!

Po skończeniu porcji bananów, wpadłam na pomysł żeby spróbować napoić słonia z ręki. Nalałam wody  z butelki na dłoń i.. poczułam, jakby odkurzacz szorował mi po dłoni! Strasznie śmieszne uczucie, kiedy słoń delikatnie zasysa wodę 🙂

Po karmieniu przyszedł czas na krótką prezentację mieszkańców ośrodka, a więc dorosłych słoni, które właśnie wróciły z całodniowego pobytu w dżungli i były bardzo brudne. Każdy z nich potrafił wykonać jakiś mały trik – np podnieść patyk z podłogi i podać go pracownikowi sierocińca. Podkreślam – nie chodzi tu o sztuczki cyrkowe, ale o 1 prostą czynność, która być może kiedyś przyda się słoniowi.

Po prezentacji słonie zostały odprowadzone do rzeki i wyszorowane gąbkami przez obsługę. Świetny widok – zwierzęta naprawdę lubią wodę, chwilę po wejściu do rzeki od razu przewracały się na bok i rozchlapywały wodę trąbą. I strasznie śmiały im się pyszczki!

Po kąpieli wielkich słoni przyszła wreszcie oczekiwana chwila – przyprowadzono małe słoniątka i pozwolono nam, w 4-osobowych grupach, wejść do wody.

Przewodnicy posypali grzbiet słoniątek piaskiem i zachęcili nas do swoistego peelingu grzebietu i uszu. Ale nie trwało to długo- już po chwili zaczęliśmy się wszyscy chlapać wodą, a słoniątko przyłączyło się do nas, machając trąbą na wszystkie strony. Świetne doświadczenie!

Podsumowując – naprawdę warto odwiedzić słoniową wioskę w Pahang. To naprawdę coś więcej niż zwykłe zoo i daje możliwość kontaktu ze zwierzętami, a nie tylko spojrzenia przez kraty. Co więcej- przez cały pobyt tam naprawdę czułam że pracownicy czują „misję” i naprawdę kochają słonie.

Mapka lokalizująca miejsce na mapie poniżej („Kuala Gandah” to właśnie słoniowa wioska)